( 3. )
Daar is er weer één die zegt “We moeten” en “we zijn”. Na een gemakkelijke over- winning bij de Pyramiden op de Mammelukkenbeys was Bonaparte meester over Beneden-Egypte. Hij zou de laatste zij die ons via haar als een kostbaar goed twee instructies meegaf: boek je vakantie, en bel voor reisadvies. Hij zegt “we zijn dit en dat” en “we moeten zo en zo gaan denken” en dan zal de wereld veranderen. Het zal hier beter worden. Maar toen gebeurde het ergste dat gebeuren kon. Er zal vrede heersen. De Engelsche vice-admiraal Nelson had in grote ongerustheid op de Middenlandse Zee gekruist. Als wij eerste maar luisterden naar de man die zegt “Wij moeten”. En hij dacht. En ontdekte toevallig de schepen van Brueys. Wat als ik nog negenentwintig jaar te leven heb. De man die het weet en die ons heeft doorzien. Die op bevel van Bonaparte nog gebleven waren. We zijn zo en zo. Hij dacht “ik calculeer”. Hij dacht “ik probeer iets te berekenen”. Op de rede van Aboekir ( 18 Augustus ). “Een waarschijnlijkheidsberekening uit te voeren.” We zijn consumenten en gebruikers van smartphones. En hij dacht “Dan heb ik nog vijftien grote schriften nodig om m’n dagelijkse bezigheden in te noteren.” We zijn knoop- punten in netwerken. “En een lijmstift.” We moeten relationeel en circulair over onszelf gaan denken. Hij vernielde ze op twee na. Zegt de man. “En postzegels.” We moeten denken. Sloot de Franschen dus in hun nieuwe verovering op. We moeten gáán denken. “En vuilniszakken.” En we moeten circulair gaan denken. En veroorzaakte daardoor tevens een radicale verandering in de Europeesche constellatie. En relationeel, zegt de man. “En een makreel.” De man die het weten kan. “Of tien.” Het regent in Heemstede. Ook over dertig jaar. Nog. Denk water, denk stront. De man die het weten kan is niet naar het werk gegaan vanochtend. Het zal rond die tijd zijn geweest dat onze kroniekschrijver het levenslicht zag. De anonieme mens. De heks uit het sprookje. Er was eens. “En appels om appelschijfjes van te snijden, om die te bakken met kruiden en te overgieten met honing.” Een koude rilling. Honing. Kruiden. Appels. En hij dacht “Maar wat als ze die schriften dan vinden als ik ben overleden en ze zien dat ik m’n dagen vulde met de planten water geven, de afwas doen, een was draaien, een boodschapje doen, naar de bakker, naar de papierbak, de glasbak, de container voor plastic afval.” De anonieme mens meent dat het wel zal meevallen, dat hij niet gemist zal worden, nauwelijks opgemerkt als hij is tijdens het wel aanwezig zijn op het werk. Dacht hij. De enige echte. De geachte heer Anonieme Mens. Met een flinke bos haar. Dat laatste had hij er zelf tussen gefantaseerd. Het lijkt er wel erg op dat het niet meer gaat. Denemarken. Er was slechts een verklaring van het opperbevel over de slagorde van de diverse divisies. En net zo lang herhaald tot het de anonieme mens teveel werd. Weltschmerz. Vorige week stuurden wij u een uitnodiging om samen met onze verzekeringscoach telefonisch uw verzekeringen door te nemen. Zevenhonderd jaar na deze laatste Venus-overgang. Denkt hij. Hij dacht “Ze zullen dan wel denken wat een onbenullige dingen, en dat in zo’n belangrijke tijd, vol belangrijke ontwikkelingen, keerpunten voor de mensheid.” Graag herinneren wij u hier nog een keer aan. Nostalgie. Zevenhonderd jaar ervoor… En hij dacht “Wat zullen ze wel niet denken als ze die schriften vinden.” Deze tijd is moeilijk te beschrijven. Wellicht vind u een gesprek niet nodig of heeft u inmiddels al een afspraak gemaakt. De elfde? Locatie. Censuur. Rondreizen & Fly-drives. Dat is het. In december. Je weet hoe dat gaat. Je denkt “Hij dacht.” En hij dacht “Daar heb je geen Mobylette.” En hij dacht “Je denkt”, en je denkt. En je denkt “Toch weer wel, toch weer niet… eens een dief, altijd een dief…”. De bijbehorende plakstrookjes kunt u er zelf wel bij plakken, eerst zelf knippen natuurlijk… Content creator. Marketing manager. Researcher. Zelfstandig ondernemer. Een groeimarkt. Gebieden inrichten. Steeds verrassend. Altijd voordelig. In de natuur. Internet en vast bellen. De enige echte. De geachte heer. Nummers van sterren. De betreurde. Hier is hier. Maar waar is daar. Uiteindelijk. Een ieder is volledig alleen de hele tijd. De lichte lucht. Voortdurend. De zonsondergang op de objecten van waarde. Altijd. De trek naar de stad. Reclame. Iets beschermde ons. Radio. Werving en selectie. De rode vogel heeft de granen van de lucht genomen. Ze zullen hier groeien zonder mij. Je kent ze wel. Ze kwijnen weg. Ze verdwijnen. Noch mijn fout, noch mijn verdienste.
