( 2. )
De waardeloze papieren
Panama – Stad is een van de oudste steden van Amerika. De stad aan de andere kant van de rivier. Duiven laten er meer dan elders hun ontlasting op de daken van de antieke huizen vallen. Heel anders dan in de mooie stad aan deze kant van de rivier. Na een fout van mij. Hij wilde alles bewaren. Het lot is wreed. Opgestapeld. Schuld. Hij denkt: “Ik was ongeduldig en niet tevreden met wat ik had.” Dit is het beste moment. De blauwe lucht weerspiegelt in de sloten, waar behalve hier en daar een paar gele narcissen nog niet veel aanwas van plantengroei aan de slootkanten is opgekomen. Schuld. De hangplanten en de massamedia ontvangers. Het was er de tijd voor. Dat wat verzonden is terug willen halen. Al vlak na de ontdekking van de Nieuwe Wereld stichtten de Spanjaarden hier een nederzetting. Herfst 1932. Tenslotte. Schuld. Ongedaan maken. Ze zagen al meteen dat de plek strategisch van groot belang is omdat de Stille Oceaan, de Caraïbische Zee en Zuid-Amerika binnen handbereik liggen. De spiegel in de Foyer van het Hotel. De vraag is of hij het allemaal achter zich kan laten, of hij het op kan geven, los kan laten. Recapituleren. Ontneem anderen niet het recht te leven. Om redenen die hier verder niet ter zake doen. Hij was natuurlijk al langer hier. De zon op het perron, de jonge mensen met hun glanzende ogen, en hun toekomst zonder hem. Panama – Stad was de uitvalsbasis van de Spaanse conquistadores. Italiaanse carabinieri doorzoeken na een anoniem telefoontje afvalbakken in Verona. Even recapituleren. De afgelopen dagen zijn de gevechten weer opgelaaid. En daardoor scheen het. Slechte gedachten. Dringend behoefte aan een tijdrovende hobby. De verhalende overlevering die betrekking heeft op de Eredienst en de Wereldbeschouwing van zijn volk. Was. Doe de ander niet aan wat je jezelf niet aan wilt doen. Kijk dan. Zal hij ze achter kunnen laten, als de droge takken breken, als de muren van de tijd op hem toeschroeven. Zo gebruikte Francisco Pizarro het als springplank voor de verovering van het Inca – rijk. Nogal fanatiek. “Kijk dan” wou hij zeggen. Zal hij berusten in zijn klem ? De kikkers. Maar er was eigenlijk niemand tegen wie hij dat kon zeggen. Nooit meer zou er een tijd zijn om dit te doen. Die hagedissen ook. In de buurt van het huis van de ontvoerde Amerikaanse generaal James Lee Dozier. En de oude mensen, en de goden, de fabels, de praatjes zonder grond, de generaties die nu geboren worden, in deze tijd, de tijd van de miljarden; één miljard mensen leeft van minder dan één dollar per dag. Op deze plaats. Waarom zijn al die mensenlevens hier zo kapot. Op dit moment. En ook al gaat het nu niet en kunnen we het nu niet doen. Hier. Niet daar. Het zijn er veel. Van een Pools interneringskamp. Misselijk. Veel schriften. Misselijk van angst en woede. Behalve alles. En oorlog, werkloosheid, bijkans aangevroren stof en de voortdurende, stilstaande kou. Belofte. Dat was eens zo. ‘Ladies and Gentleman’. En de relaties die blijven. Het leger waarschuwde gisteren dat toegangswegen naar gebieden die in handen zijn van seperatisten mogelijk worden afgesloten. Dan misschien. En een streepje voor. Even recapituleren. Sarcasme en rouw gaan slecht samen. Mogelijk. Dames en heren. Sommigen noemden hem Negen Acht. Soortgelijk. Goedemiddag. Je intimiteit wordt publiek gemaakt. De zoekacties. En een als maar ongefundeerde voorstelling omtrent een persoon, een persoon als historische mythe, een ‘verhalende’, geheel of ten dele onjuiste, al dan niet met motieven bijeen geroepen overlevering met betrekking tot een volk, groep of individu. Toegangswegen. Geschiedenis is leerzaam. Nelson. Hebben tot nu toe. En de rest is onleesbaar. Belofte. Nadat de piratenkoning Henry Morgan deze stad in 1671 platbrandde, stichtten de Spanjaarden een paar kilometer verderop een nieuwe stad. Nog geen spoor. Dit is het beste moment. Een belofte doen. Versleten. Opgeleverd van. Ze worden vaak vergeten. Hoofdwegen. Je eraan houden. Mag je van jezelf zijn wie je bent? Kruispunten. De stem van vrede en geluk die men in oorlogstijd niet meer verwoorden kan. Onderzoeksresultaten. Dozier. En weer begint men te vergeten.
