( 3. )
Onbehagen.
Compassie. Het automerk. Compassie is. Het kenteken. Compassie is anderen behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Vaak, soms, niet altijd. Afgebeeld is het kamp Bialoleka. De persoon. Voorouders. Nakomelingen. Meerdere personen, ieder met een eigen naam. Praktijkonderdelen. Verwantschap. Samengesteld. Tijdlijn. En zelfcompassie is vriendelijk en mild zijn voor jezelf, net zoveel begrip hebben voor jezelf als je voor anderen hebt. En alles moet. Gebeurtenissen. Overeenstemming. Het aantal is onbekend, maar een logische volgorde is aannemelijk. In de omgeving van Warschau. Gerard den Brabander. Er is ook een wil, een wil als werking, de intentie van het werkwoord willen. Iets willen. Cultuur elementen. In het geheim. Wil. En er is de wens. Et cetera. Vooral de wens. Misschien. Waar behalve leden van Solidariteit ook dissidenten en intellectuelen vastzitten. Zonder te kijken naar je eigen tekortkomingen en accepteren dat sommige problemen niet opgelost kunnen worden. Wellicht. Totdat De wens is vele malen groter dan de wil. Vijftien uur later. Tussen wat men wil en wat men doet ligt vaak een wereld van verschil. Enzovoort. Totdat hij dacht “… en je zult opbranden in nutteloosheid, zoals ik ben opgebrand in nutteloosheid.” Een fantasie wereld. Hij dacht het in een droom. De visie is echter afwezig, en het doel is vaag, meestal iets met geld, bezit, mogelijkheden, een uitweg of een nalatenschap. De basis. In tijden van vrede. Hij kon zich die film uit 1967 goed voorstellen. Vijftien uur aan één stuk. Misschien. De betreurde. Soms was die wil er, in voorstelling en herinnering, maar onduidelijk gericht, vaak snel afgeleid. Wellicht. Doorgaan. De wens ook, er waren vele wensen. De beste wensen en wensen die nooit in vervulling gingen, wensen als hoop. Maar visie en duidelijk doel ontbraken. Wellicht. Net als meer dan vierduizendzevenhonderd mensen. Hen heeft het ook het leven gekost. Gekapt tropisch hardhout herstelt zich veel langzamer dan tot dusver werd gedacht. De kleuren. Voor duurzaam bosbeheer zou een kapcyclus van 120 jaar moeten worden aangehouden. Het leven is hard. Voor het regenwoud in Indonesië is die cyclus nu 35 jaar. Het leven is zacht. Er was eens. Het doet er ook niet toe. In een andere plaats, in een andere tijd. Gevreesd wordt dat een vredesovereenkomst steeds verder buiten bereik komt te liggen. Kijk wat je kunt veranderen, laat los waar je geen invloed op hebt. Niet dat het er veel toe doet. Maar toch. Vreemden. Het zachte staalblauw van de decors. Veel mensen zien. Locatie. Het vervaagd oranje. Censuur. Veel mensen zien en met niemand contact hebben. Alles uitleggen. Opvangfaciliteiten onhoudbaar. Dat een grote interesse voor het boeddhisme en het Taoisme de zestiger jaren San Francisco Westkust cultuur misschien wel grotendeels mede gekleurd hebben tot tijdelijk hoogtepunt van het bevrijde Westen. Destijds. Als wij Umberto Eco mogen geloven. De huidkleuren. Althans zijn suggestie herhalen. Achteraf gezien. Overnemen. Eeuwenoude Oosterse wijsheid als inspiratie voor het tijdelijk hoogtepunt van het bevrijde Westen. Niet Het Wilde Westen van Old Surehand en Karl May. Dat alweer vergaan was. Het Westen van de West-Coast. Het Westen van Jim Morrison. The West is the Best. Come here I want you to rest. Trots, jaloezie, begeerte, onwetendheid, hebzucht en boosheid. We aten pasta met een luchtige salade, perziken met volle yoghurt en we zaten in de zon aan een watertje. We gaven elkaar pitloze witte druiven en partjes gepelde mandarijn. De zes voornaamste negatieve emoties. Naast de laatste bloemen van het duizendschoon stond de wilde marjolein in witte bloei. Wat is er nieuw. Gezocht. Trots. Rapporten. Jaloezie. Statistieken. Begeerte. Aantekeningen. Onwetendheid. Bronnen. Hebzucht. Vindplaatsen. Boosheid. Contact. Trots. Vrieskou. Jaloezie. Die houden we erin. Begeerte. Het is nutteloos. Onwetendheid. Het helpt je niet. Hebzucht. Het is krachteloos. Boosheid. Stom gezicht. De zes voornaamste negatieve emoties. Lekker zonnetje, knap warm nog. Als wij Sogyal Rinpoche mogen geloven. Haastig rust zoeken. Steeds in februari met de auto naar dat filmfestival in Berlijn willen gaan en stroomstoringen vrezen door winterweer. Je houden aan je belofte. Een eerste heimelijk gemaakte foto heeft Het Westen bereikt. In een ontzielde kamer zonder stof, vuil of rommel zat hij het beeld bij te stellen van een mannelijk gezicht. De afgelopen dagen zijn de gevechten weer opgelaaid. De personen. De juiste uitsnede zoekend. Slechte gedachten. Sommigen wonen er. Je belofte waarmaken. Toen het goed was bewoog door een digitaal grafisch trucje een deel van de huid. Kwaad vernielen. Een retrospectief. Als een zoen, maar dan half vanuit de nek, half vanuit de kin.
