( 1. )
Dwars. Hij is op bezoek geweest. ? ( ik ) beschrijven hun gevoelens feelings you never don’t why – and how do you look at description of feelings “how do you feel ?”. Michelangelo had ook geen fototoestel. Aristoteles had ook geen computer.
Odysseus had ook geen auto. Wie was Karel du Jardin. Legèr. How are you oe hoe -deconstruction- De schoonheid ____ van vernieling ____ verwoeste steden ____ netwerken visionairen _____ utopia ____ kunst – identiteit je neemt suggesties over om jezelf interessanter -niet mooier aantrekkelijker __ mooier maar ___ de versieringen hebben uiterlijk geen binding te maken. Met je eigen zelf, je eigen innerlijk. Of: verbinden zich met je eigen zelf – en dan: als je ze weg wilt… je neemt suggesties over (1) (2) je hebt spijt, en je wilt ze ongedaan maken in het ongedaan maken maak je _ dat kapot waar je de suggestie in hebt opgenomen. De beschadiging moet hersteld worden – maar de herstelde beschadiging herinnert nog steeds – contact again – en in het grote uitspansel boven de supermarkt en de bijl. I think we have a great toekomst saai voor je zelf zelf stel je saai voor ook goed voor verwijderen houdt één kant voor je zelf, je hoge gedachten van geluk fijn voelen je misschien hebt niet gemerkt dat aangekomen in grote gelukzaligheid ____ het wit vullen om de twee dagen het wit vullen om __ de drie dagen… Mondriaan schilderde zijn Broadway Boogie Woogie in 1942 in New York. Het wit in zijn schilderij als de ruimte in Hannah Arendt’s polis.
( 2. )
Deze uren zijn verloren _________ En hij zong: "Een... hemd heb ik aan, hemd heb ik aan, hemd heb ik aan" ______ _ parlementaire enquête _ __ like: ( show like button ) ___ vlak voor de volgende crisis ___ Hij was toch al oud ___ maar de oude man was ouder ___ Toen hebben ze die muurschildering van de schilder die en die verwijderd, na protest van de buurt. Ze vonden het schokkend, ongepast. Iets teveel bovenbeen ___ van achter gezien ___ iets teveel richting ___ onderbroek, iets teveel suggestie. Ja dat kon hij wel, die en die ___ Ja dat kon hij wel ___ Ja, hij is onlangs overleden ___ ja, hij was al oud, in de negentig.
Geritsel in de bladeren ___ | ___ hij dacht ___ | ___ het huisvuil ligt in zwarte plastic huisvuilzakken in twee rijen opgetast langs beide zijden van de trambaan ___ | ___ een ooievaar pikt in de zakken met zijn grote snavel en haalt het eetbare afval eruit. ___ Schrokt het op met z'n ___ met z'n snavel omhoog ___ | ___ als ware hij klepperend ____ schrokt hij nu lachend ___ ik heb geen kleren aan en kan die krant niet meer vinden ___ van alles, maar niet die krant. ___ de oude man geeft me een ventilator – het is al een oud beestje maar hij doet het nog best. De stekker in het stopcontact en daar begint de ventilator al te draaien, hij zwenkt ook nog heen en weer. ___ like: ( show like button ) ___ | ___ het vale licht schittert ____ even ____ boosardig in de blik ___ van het beest ___ vermomd in velen ___ een zacht ___ geritsel in de bladeren ___ | ___ een bulderend ___ hysterisch lachen ___ | ___ zo dichtbij de vuurstorm
( 3. )
Altijd weer moest hij opnieuw beginnen. Het is dan zaak, wellicht, te verwijzen naar de bron. Een omroepgids uit 1984. Onverstoorbaar die eigen gang gaan. Donald Duck en de beren. Het was een gewoonte geworden. De psychologische warboel. Daar is veel voor te zeggen. De geschriften. Tekenfilmpje van Walt Disney. Ouder. De cahiers. Mits het de goede gang is. Astronaut Bruce McCandless beweegt zich alleen door de ruimte met behulp van zijn rugzak vol raketjes. Ouder. De juiste richting. Hij heeft naar eigen zeggen, een "schitterend en magnifiek" uitzicht op de aarde. Telkens weer moest hij opnieuw beginnen, telkens weer… de goede gang van zaken. Mijlpaal in de ruimtevaart. Hij ( ingevoegd ), en ik dan? Gewoon dat blijven doen wat je deed. Vroeg hij zich af, telkens weer. Eenzame wandeling in heelal geslaagd. Als een akkerbouwer. Wie was hij als ik hem was, of was hij mij? Die figuren duiken overal op. Eind juli om twee uur in de middag in een grote stad. Het stond hem min of meer helder voor de geest. Destijds al. Dat was toen al vijftien, twintig, vijf en twintig ( 35, 38 ) jaar geleden. “Zo lang al?”. Dramatische levenslijnen. Het is al druk in het park. Dat leek dan opeens belangrijk. Hoe loop ik naar het park. Slimmigheidjes. Ik vind toch al snel een leeg bankje.. Er leek dan een boog te zijn, opgang en neergang en dan een hoogtepunt in het midden. Het is twee uur in de middag en eind juli. Het hoogtepunt leek echter een van de vele dieptepunten, en dan nog niet eens het diepste. Er staat zelfs een afvalbak naast het bankje. Dus misschien was het wel een hoogtepunt, tussen de vele diepten die de opgang bemoeilijkt hebben. Hier kan mij niets gebeuren. Ik was. Ik ging breeduit zitten. Hij wist het eigenlijk niet zo precies. Het manshoge struikgewas gaf mij voldoende dekking in de rug. Hij nam. Een oude makker van het A-Team, tegenwoordig dominee, roept de hulp in van zijn vrienden als illegale drankstokers zich niets aantrekken van het feit dat het nuttigen van hun drank verlamming en zelfs de dood tot gevolg heeft. Loop ik naar het park ( hoe ? ). Hij zei. Loop ik naar het park. Richie brengt de persvrijheid goed in praktijk via de schoolkrant. Te lang in de zon gestaan. Hoe ver kunnen wij elkaar voor de gek houden. In een van de parken. Fonzie is echter het slachtoffer. Zwetend. Het uitgestreken gezicht. Stabiel.
( 4. )
Altijd in dat zelfde moment. Toen het koud was en op jezelf aangewezen. Niets beter weten te geven dan dit. Niet dat wat gevreesd werd noch dat wat gewenst werd. Dat wat gewenst werd kwam er niet uit en wat eruit kwam werd een hinderpaal. Een mausoleum. Een werkplaats. Fout stapelde zich op fout. Het hele bouwsel rijp voor de voddeman. De melkkar. Het gezellig samenzijn. Het winteruur. Hoeveel onzin kan een mens verdragen. Uitstel tot 19 december. Dat scheelt. Het geestelijk leven eerst. Wat een onzin. Water in de kraan. Potsierlijk. Negatieve reactie. Veronderstelling en ijzerhard. Bloemkoolroosjes. Opgedirkt enthousiasme. De laatste man op de maan. Verder weg van huis dan ooit. De vorm. Het uitzicht. De situatie. Het bederf. De vrolijke Frans. Het uitlachen. De muis.
( 5. )
Hoe. dan ook. Onverdeeld. En hij dacht. Ik kan het even niet anders doen, even niets anders doen dan niets doen alhoewel niets doen en hij dacht. Ze zullen het wel vergeten, hij zal het wel vergeten al is er geen hij, wel meer een ze, ze willen, maar hij ook, al is er geen hij, een hei als de bijbelse heide, des aarde moeder, moeder aarde heeft het nauwelijks opgemerkt, minder weerslag dan de portie uitstoot van bio-diesel gedurende de sombere busrit waarbinnen even geen andere oplossing te vinden was dan beleefd en stil.
( 6. )
De bronnen zelfs. De techniek in de situatie. Het hele eieren eten. Imperium, imperium, kom je met me spelen. Wat houdt prijsgarantie in? En daaraan vasthouden. Die figuren duiken overal op. Je ziet ze links en rechts. In de aanbieding. U profiteert, want de prijzen zullen gedurende het seizoen hoger worden ( Dat komt natuurlijk ook door de verbouwing op het schip deze winter ). Verwijzen en citeren. Versnippering gaat ten koste van de kracht van het merk. De instelling van het notenapparaat. Kleinschalig en authentiek. Imperium, imperium, speel met ons mee. Actief en avontuurlijk. Een groepje kinderen aan een koffiebar, ook degene achter de toog is jong, en zingt met ze mee. Imperium, imperium, kom je met me spelen. Ze zingen zachtjes, haast neuriënd. Imperium, imperium speel met ons mee. ‘Imperium’ is misschien een computerspel. ‘Imperium’ lijkt me een geheim spel. Gaat de prijs toch omlaag… dan profiteert u ook mee, dat is prijsgarantie! Onvergetelijke buitenbeleving. Ik zie de zachtjes zingende kinderen als ik langs een uitgang van een groentengroothandel loop. Daar zet een jonge medewerker net een aantal pakken zout in een kartonnen doos neer. Ik heb zelf een aantal pakken suiker bij me in een kartonnen doos, die ik even op de grond zet, naast de doos met pakken zout. Als een zere plek in de actualiteit. “Is dat zout” vraag ik aan de jonge medewerker, “zou ik er zout op zetten als er geen zout in zat” antwoordt hij bits. Ik zeg dat het zout en de overige groenten in dozen zeker voor de wereldwinkel zijn. Hij zegt dat hij nog nooit van een wereld winkel heeft gehoord en drukt op een bel bij een doorgeefluik naast de uitgang van de groothandel. Wat er nog meer niet voorzien is in een ommekeer. Een man met een behoorlijk pokdalig gezicht verschijnt achter het geopende doorgeefluik. Een afslag naar vroeger. De wereldwinkel? Nee daar weet hij niets van. Gegevens. Sentimentaliteit. Het wordt allemaal meegenomen door een medewerker van de voedselbank, die dan ook nog klaagt dat er sommige dingen niet bijzitten, bij de spullen die hij hier gratis meeneemt. Nostalgie. Tiroler hoedjes. De Anschluss. Uit de mist van de geschiedenis. 1933. Mos. Er is veel voor te zeggen. Voor stilstand. Het gezicht van de man zit op sommige plekken onder de kleine puistjes, zwarte knobbeltjes, vooral naast z’n rechtermondhoek en op de linkerbovenkant van z’n voorhoofd. Een hanteerbaar heden behouden. Ik denk nog dat ik hoop dat het niet besmettelijk is, en dat de kleine knobbeltjes niet van tijd tot tijd losraken van z’n gezicht en in de groenten vallen. Een onuitgesproken gedachte. Als ik wegloop van deze plek, die één van de vele bedrijfjes is in een enorme industriehal, kom ik richting de uitgang langs het barretje met de zacht zingende kinderen van het Imperium-spel. Als ik buitenstap, in de open lucht, is het eerste wat ik zie het uitgestrekte weideland mat daarin de eenzame witte vogel. De witte reiger. Imperium, imperium, speel met ons mee. De witte reiger staat in het groene gras, in de verte, tegen de mistige lucht afgetekend als een Japanse traan. Een aalscholver droogt z’n vleugels, zittend op de bovenrand van een verkeersbord aan de rand van de snelweg, die links van het industrieterrein, met onder andere de industriehal, waar, onder andere, de zojuist door mij verlaten groentengroothandel zijn onderdak heeft, is aangelegd. Mistig weideland daarachter, in een waterig lentezonnetje. De daver op het lijf. De eerste lentezon. Inmiddels keerde Nelson groezelig en na velerlei onverrichterzake inspanning terug uit een recent verleden en probeerde niet te denken. Tegen beter weten in. Niet te mediteren. Niet zijn ego los te laten. En dat kan hij niet. En dat wil hij ook niet. Want dan komt er zoveel acceptatie dat je bijna barst. Dus richt hij de blik op vroeger. Hij kijkt achterom en ziet gedeeltelijk zijn weg. Vooruit alleen maar chaos, veelheid en 2 much. Every step on the way. Dan lopen ze langs je heen. Als een oud karrepaard. Zonder die goede zaak had zijn aanwezigheid daar weinig geen zin. Ze laten je zien wat jij niet bent. Wel gewenst had. Nooit bereikt hebt. Dat is niet zo best, al zeg ik het zelf. Nooit was. Dan tevreden zijn met wat wel. Acceptatie van wat wel, en tot hoe ver. Tot hier. Uitbouwen. Beheersbaar houden. Niet wat je niet bent, natuurlijk. Niet wat er niet is, natuurlijk. Leugens en rommel overal. Niet wat bewezen heeft niet te werken, natuurlijk. Met de snelheid van het licht. Leugens en toneelspel. Die figuren duiken toch wel overal op. Leugens en rotzooi. Met levenslijnen en dramatisch. Leugens en goedkope rommel. Dialogen. Over de hele breedte. In den vreemde. Met de snelheid van het licht. Wezensvreemd. Afsluitbaar. Verdwaald, de aansluiting met de eigen subcultuur verloren, de verloren subcultuur verdwenen. Het beginsel gevlucht. Verscholen als mogelijk onjuist. Misschien toch niet zo’n goed idee geweest, destijds. Al was het met veel enthousiasme opgepikt door velen. Feitelijk onjuiste informatie wordt zonder de minste twijfel als waarheid doorverteld. Of je er niet geweest bent. Her en der nog een soortgelijk exemplaar, die hij met minstens evenveel verbazing bekeek als de voorbijgangers hem. De besmuikte lach, de verachtelijke blikken. Niet geweest bent. Men zweeg daarover. Later werd gezegd dat je erover spreken moest. Openheid was goed. Werd als goed gezien. Jezelf open stellen. Voor de ander. Maar open inkijk in vervlogen verleden; niet meer bestaande tijd: wat ziet de ander via jouw uiterlijk. Niet meer.
( 7. )
Inmiddels bij Jublains aangekomen, waar veel tijdelijks voor altijd beklijft. Net zo goed als elke andere. Terwijl in een onverwachte. Lokatie ( censuur ). En ondertussen. Het maakt ook eigenlijk niet uit. Prikkeldraad, tralies en een kale ruimte. Hier of daar. Dat wil zeggen, een onverwachte. In een levende confrontatie. Die eeuwigheid buiten het actuele zelf. Is het ooit anders geweest. Gaandeweg. De bronnen. Je neemt suggesties over, en dan heb je spijt, en je wilt ze ongedaan maken. Het militaire regiem. In het stille moment der overweging staat een tas te wachten. Zwaar. Gisteren leek nog alles voortdurend, van begin tot eind, afzienbaar en toch ook onafzienbaar. Het eind onafzienbaar ver weg, maar zeker net zo zeker als het begin.
Gezocht, ontvlucht, weggestopt, de missers. Toch maar omgezaagd maar niet weggelegd. Zij spreekt. De vermisten. De confrontatie. Tussen grote stapels straatklinkers staat het onkruid van vorig jaar nog fier en verdord hoog rechtop. De zogenaamde ‘smart bomb’ is voorzien van een tv-camera in de glazen koepel op de neus, als gevolg waarvan deze bom zelf zijn weg zoekt naar doelen die zeer zwaar bewaakt worden. Uiteindelijk het harde rose, magenta. De onbemiddelbare. Nodig gehad. Een leeg schrift. In gelijke delen gezaagd. De wilde margriet. Hier raken we aan het eind der dingen. We proberen de informatie te herstellen, terug te brengen bij de rechtmatige eigenaar, het regiem waarschijnlijk, of ontleend terechtbrengen, misschien door de hond laten apporteren. In de duurzame eenzaamheid van het biologische moment. Nog een tas, nog zwaarder. Zijn hersens, zijn gedachten. De dappere Vice-Admiraal Horatio Nelson werd in december 1798 een pensioen van 1000 Pond Sterling ‘sjaars toegelegd, voor het verlies van zijn arm, gelijk toen algemeen gezegd werd; doch inderdaad maar als een geringe vergelding voor een geheel leven van gevaren, moeilijkheden en diensten.
In de duurzame eenzaamheid van het moment. Nelson’s moeder overleed op 26 december 1767 toen de kleine Horatio negen jaar oud was. Een gedragstherapie, gecombineerd met het analyseren van trauma’s uit het verleden blijkt de meest succesvolle methode. Hoe dat komt weten we niet. Horatio Nelson’s moeder schonk aan elf kinderen het levenslicht. Met haar eigen naam heette zij Catherine Suckling. Het water uit de fontein op het plein voor de kerk. Twee sessies per week. Het wijwater. De verwijzing naar de één, de verwijzing naar de ander.
En middenin de stille eenzaamheid staat de radio aan. De boodschap is overgebracht. Het is net geen soep. De balletjes eruit gehaald. En in de regen laten liggen. Vandaag, een vreemde in een onbekende tijd. Horatio was de derde zoon die in leven bleef. Catherine was 42 toen zij overleed. Haar laatste kind, een meisje, dat de naam van haar moeder kreeg, werd geboren op 19 maart 1767. Van haar grootmoeder is de meisjesnaam nauwelijks nog te achterhalen.
En middenin de stille eenzaamheid staat de radio uit. Tot er overdadig mos op groeide. Nu uit. Wat gisteren nog een vervelende eindeloze herhaling leek blijkt vandaag volstrekt onvoorspelbaar en onzeker. Mos. En middenin de stille eenzaamheid staat de klok niet uit. Hij dacht aan het klooster. De klok staat aan. Een troep Canadese broedganzen is neergestreken in een weiland bij Jublains in het Franse graafschap Maine, dat Sybille van Anjou als erfgename meenam in haar huwelijk met Willem van Normandië. Haar naam (Cibilie) staat sinds 1180 boven de toegangspoort van kasteel Gravensteen te Gent. De klok tikt door. De biologische klok. Het huwelijk met de Normandische Willem werd in opdracht van Hendrik 1 van Engeland wegens te nauwe bloedbanden tussen de echtelieden geannuleerd. Sybille was ten tijde van dat huwelijk 7, Willem 21. Op 18-jarige leeftijd trouwt zij de Vlaamse graaf Diederik van de Elzas en schenkt zeven kinderen het levenslicht, vijf jongens en twee meisjes. Middenin de stille eenzaamheid. In de biologische eenzaamheid van het moment. Kijkt terug naar de verstreken tijd. Dat wat liggen bleef nadat de wilde rivier voorbij geraasd was. De biologische wilde rivier middenin het moment van de stille eenzaamheid.
( 8. )
Robrecht één de Fries was de grootvader van moeders kant van Diederik van de Elzas. Met een gedegen nauwgezetheid. Woorden wegen op een goudschaaltje. “Ik draag dit T-shirt en mijn haar zo”. En de mooie woorden worden gesproken, en er was verbroedering, maar er werd al snel naar Christelijk idioom gegrepen, of perfecte show, kopieer gedrag, en uiteindelijk valse propaganda als ‘Fair Play’. Het is niet fair. De onderdelen van oude gedachten. “Groen is mijn kleur, maar ik draag een roze-rood T-shirt, kan dat wel?”. Verzamelen en aan elkaar lijmen. “Ik ben de leraar met het streepjes overhemd”. Hij sprak daarom liever niet. “Ik draag een polo met brede strepen”. Liever in zijn geheel niet. “Ik verzet die stoel naar daar, ik heb kort haar”. Om het geheim heen draaien. Aan wij zingen. De stekker met de witte sticker. de Sticker met de witte sticker/de stekker (steker) steken de sticker met de witte steker in het witte stopcontact steken. Aan wij zingen aan de witte steker. Met de bek vol tanden zingen wij aan wij zingen. Binnenin het hoofd. Binnenin het hoofd van de oude uitgezongen bedoelde meervoudigheid. Robrecht één de Fries had ook van die momenten. Naar het schijnt. De overlevering als vermenigvuldigd misverstand. Antwoord. Ontvangst.
Bevestiging. Alaska, Noord- en Zuidpool. Maar goed, geen doen. De madonna van Kursk 1943. Dit is het tijdperk van de tank. De grootste pantserslag in de geschiedenis. En in Kursk. En in Kursk is daar het. Kiev, grote kerk *. Katyn, Poolse officieren. 20.000. Niets, steeds minder (te) geven. Intimiteit buiten proporties. Niet praten. Niemand zijn. Er achter aan lopen. Direct, altijd, door- gaand. Geheim, open up! Persoonlijke integriteit versus afmatting door dreiging. Vrijheid versus rechten ( mensen, rechten) . Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Macht gehoorzaamheid, “evil is the absence of emphathy” says Nuremberg docudrama: “Terror was the order of the day”.
( 9. )
Weersvoorspelling. Het zal niet nooit meer gebeuren. Andere conclusie. Maria van Bourgondië had een dochter. Als twee elektronen een paar vormen zullen ze zich altijd als één gedragen. Zal tot een andere conclusie leiden. Het gebeurt weer terwijl men erover spreekt dat het nooit meer gebeuren zal. Uit haar huwelijk met keizer Maximiliaan. Gespannen. Haar naam was Margarethe. Gespannen. Zij werd Margarethe van Oostenrijk. Gespannen. Had moeten. Tussen 1513 en 1532 werd in haar opdracht een kerk gebouwd. Dat hebben. Met P.C. Hooft's gedichten in de kruidentuin van het voormalig burgerweeshuis van Naarden. Gidsen. De kerk werd gebouwd om een graf te huisvesten. Gespannen. Weerwerk. Wegwezen. Hij kwam daar soms zo kwaad vandaan. 'Dus droefheid, vliedt en schaamt u smart' dicht Hooft in vroeger tijd. Dan denkt hij verman je. Het graf van haar echtgenoot Filibert de Schone. In honderd zoveel. Hij was haar tweede echtgenoot. Filibert dan, niet Hooft. Die was bewoner van het Muiderslot, had een keuken en een moestuin, en bedienden, en hij sprak recht. Filibert de Schone was op tweeëntwintigjarige leeftijd overleden. Gespannen wacht hij op de dingen die komen gaan. Hij was de hertog van Savoye. Filibert dan, niet Hooft. Bekend van de Savoyekool. Savoye dan, niet Filibert. Filibert II van Savoye. Amper drie jaar na zijn huwelijk overleed hij. Ook al zijn de elektronen mijlenver uiteen: als er iets met het ene elektron gebeurt, reageert het andere onmiddelijk. Later in die verleden tijd zal, in dezelfde kerk die gebouwd werd om Filiberts graf te huisvesten, ook het lichaam van Margaretha van Oostenrijk zelf er zijn laatste rustplaats vinden. In een schitterend praalgraf. In Bourg-en-Bresse, in Frankrijk, in de Église de Brou. Met de bouw waarvan Margaretha met belangstelling de voortgang volgde. Filiberts moeder ligt er in het derde praalgraf. Genoeg thematiek, genoeg vaststelling van feiten. De Amerikaanse generaal James Lee Dozier. Vergaf zijn ontvoerders. Evenzo. In de zin van voorheen genoemde samenhang. De moeder van de generaal als toevluchtsoord. De spanningen op politiek niveau zijn niet van invloed op de handelsbetrekkingen. Of op de samenwerking op het gebied van onderwijs en cultuur. Wat gestommel kan het verschil maken. Er valt iets.
Een vader had zijn zoon het bos ingestuurd. Dat was makkelijk genoeg. Het zag eruit als vrijheid. Zou liever iets anders gezegd hebben. Het zwijgen zwijgen. Het zwijgen opleggen. In plaats van het zwijgen opleggen het bos ingestuurd. Al gauw buiten gehoorsafstand natuurlijk. Innerlijk en bijna onmogelijk. Op zoek naar richting. Een leidinggevende. De tweespalt in de weidsheid. De eigen weg vertwijfeld door onzekerheid. Zou zijn eigen weg moeten gaan. Maar dat lukt dan niet. Vermenigvuldigd. Tussen vlakke onverschilligheid, een wrak gelijk, en warme meedeelzaamheid in boosaardige oren. Wiens schuld is het eigenlijk. Margarethe kon het ook niet helpen dat haar man vijf maanden na hun huwelijk aan tuberculose overleed. Vooroordelen vasthouden en uitbouwen tot werkelijke waarheid. Voor jezelf. Waarheid voor jezelf. Verken uw vakantieland en trek er sportief op uit. Heerlijk, je eigen gelijk spiegelen. Op de eigen weg. Tijdens een dergelijke vakantie, bekijkt u het land van een hele andere kant. Hij was weer op diezelfden plek gaan zitten en hervond weer die genoeglijken sfeer. Het verschil tussen invloed en macht.
