This is where I was meant to fall
blog [ archive ]
::blogger: stardust371
::recent: Mono Blog
::more: Other Blogs
| stardust
Memories This is where I was meant to fall blog [ archive ] |
::blogger: stardust371 ::recent: Mono Blog ::more: Other Blogs |
| Home
Mail-aRt
Poetry
Music
Peace
Links
Blogs |
Mountains of Dust in the Carina Nebula Image Credit: NASA, ESA, and M. Livio (STScI) Explanation: It's stars versus dust in the Carina Nebula and the stars are winning. More precisely, the energetic light and winds from massive newly formed stars are evaporating and dispersing the dusty stellar nurseries in which they formed. Located in the Carina Nebula and known informally as Mystic Mountain, these pillar's appearance is dominated by the dark dust even though it is composed mostly of clear hydrogen gas. Dust pillars such as these are actually much thinner than air and only appear as mountains due to relatively small amounts of opaque interstellar dust. About 7,500 light-years distant, the featured image was taken with the Hubble Space Telescope and highlights an interior region of Carina which spans about three light years. Within a few million years, the stars will likely win out completely and the entire dust mountain will evaporate. |
|
 |
Leaving "texas" on the
fourth day of july the sun was so hot, the clouds so low, the eagles filled the sky -- Het verlaten van "texas" op de vierde dag van juli de zon was zo heet, de wolken zo laag, de adelaars vulden de lucht |
|
StressBeschrijving Iedereen voelt zich wel eens gestrest. Teveel stress kan verschillende klachten veroorzaken. U kunt last krijgen van lichamelijke klachten zoals hoofdpijn, spierpijn in de nek en schouders maar ook zult u misschien moe zijn, minder kunnen genieten, snel geïrriteerd zijn, moeite hebben met concentreren en meer piekeren en negatieve gedachten hebben over uzelf. Door deze klachten gaat u misschien contacten uit de weg en kunt u zich meer alleen gaan voelen.
Klachten Als stress te lang duurt of u niet de tijd heeft om de herstellen, dan worden de gevolgen op steeds meer gebieden merkbaar. De belangrijkste klachten en gevolgen op een rijtje:
Lichamelijk
Psychisch
Gedrag
Gedachten
Oorzaken Een risico bij langdurige stress is overspannenheid of een burn out. Of iemand overspannen wordt of een burn-out krijgt, hangt af van de persoon en van de situatie. De situatie alleen is in ieder geval niet doorslaggevend bij het ontstaan van stress. Het is ook belangrijk hoe iemand tegen die situatie aankijkt en ermee omgaat. Dit heeft alles te maken met persoonlijkheid: iedereen reageert anders op stress. Het organiseren van een feest kan stress geven. Maar de ene persoon vindt het spannend en een uitdaging, een andere krijgt er buikpijn en spanningsklachten van. Een reorganisatie op het werk kan de ene persoon veel spanningsklachten geven terwijl een ander zich er niet druk over maakt. Mensen die risico op overspannenheid of burn-out hebben, hebben vaak deze persoonlijkheidskenmerken:
U loopt ook risico op overspannenheid of een burn-out als omstandigheden zich opstapelen. Omstandigheden die langdurige spanning geven en dagelijkse irritaties. Bijvoorbeeld: op uw werk is een reorganisatie aan de gang waar u veel spanning van heeft. Dan wordt thuis uw kind erg ziek. En dan gaat ook nog het dak lekken. Zo’n combinatie van spanningen kan u te veel worden. Of deze situatie werkelijk voor overbelasting zorgt, ligt ook aan de invloed die u op de situatie kunt hebben. Of het gevoel dat u invloed op de situatie kunt hebben.
Wat kunt u zelf doen
Tips voor naasten
Door stardust371 overgenomen van Mijn i-help ( mijnihelp.nl ). Deze informatie is gebaseerd op de volgende bronnen: |
|
A Fable About
Hanging
On and Hanging On.... THE BRIDGE - A METAPHOR "The Bridge" There was a man who had given much thought to what he wanted from life. He had experienced many moods and trials. He had experimented with different ways of living, and he had had his share of both success and failure. At last, he began to see clearly where he wanted to go. Diligently, he searched for the right opportunity. Sometimes he came close, only to be pushed away. Often he applied all his strength and imagination, only to find the path hopelessly blocked. And then at last it came. But the opportunity would not wait. It would be made available only for a short time. If it were seen that he was not committed, the opportunity would not come again. Eager to arrive, he started on his journey. With each step, he wanted to move faster; with each thought about his goal, his heart beat quicker; with each vision of what lay ahead, he found renewed vigor. Strength that had left him since his early youth returned, and desires, all kinds of desires, reawakened from their long-dormant positions. Hurrying along, he came upon a bridge that crossed through the middle of a town. It had been built high above a river in order to protect it from the floods of spring. He started across. Then he noticed someone coming from the opposite direction. As they moved closer, it seemed as though the other was coming to greet him. He could see clearly, however, that he did not know this other, who was dressed similarly except for something tied around his waist. When they were within hailing distance, he could see that what the other had about his waist was a rope. It was wrapped around him many times and probably, if extended, would reach a length of 30 feet. The other began to uncurl the rope, and, just as they were coming close, the stranger said, "Pardon me, would you be so kind as to hold the end a moment?" Surprised by this politely phrased but curious request, he agreed without a thought, reached out, and took it. "Thank you," said the other, who then added, "two hands now, and remember, hold tight." Whereupon, the other jumped off the bridge. Quickly, the free-falling body hurtled the distance of the ropes length, and from the bridge the man abruptly felt the pull. Instinctively, he held tight and was almost dragged over the side. He managed to brace himself against the edge, however, and after having caught his breath, looked down at the other dangling, close to oblivion. "What are you trying to do?" he yelled. "Just hold tight," said the other. "This is ridiculous," the man thought and began trying to haul the other in. He could not get the leverage, however. It was as though the weight of the other person and the length of the rope had been carefully calculated in advance so that together they created a counterweight just beyond his strength to bring the other back to safety. "Why did you do this?" the man called out. "Remember," said the other, "if you let go, I will be lost." "But I cannot pull you up," the man cried. "I am your responsibility," said the other. "Well, I did not ask for it," the man said. "If you let go, I am lost," repeated the other. He began to look around for help. But there was no one. How long would he have to wait? Why did this happen to befall him now, just as he was on the verge of true success? He examined the side, searching for a place to tie the rope. Some protrusion, perhaps, or maybe a hole in the boards. But the railing was unusually uniform in shape; there were no spaces between the boards. There was no way to get rid of this newfound burden, even temporarily. "What do you want?" he asked the other hanging below. "Just your help," the other answered. "How can I help? I cannot pull you in, and there is no place to tie the rope so that I can go and find someone to help me help you." "I know that. Just hang on; that will be enough. Tie the rope around your waist; it will be easier." Fearing that his arms could not hold out much longer, he tied the rope around his waist. "Why did you do this?" he asked again. "Don't you see what you have done? What possible purpose could you have had in mind?" "Just remember," said the other, "my life is in your hands." What should he do? "If I let go, all my life I will know that I let this other die. If I stay, I risk losing my momentum toward my own long-sought-after salvation. Either way this will haunt me forever." With ironic humor he thought to die himself, instantly, to jump off the bridge while still holding on. "That would teach this fool." But he wanted to live and to live life fully. "What a choice I have to make; how shall I ever decide?" As time went by, still no one came. The critical moment of decision was drawing near. To show his commitment to his own goals, he would have to continue on his journey now. It was already almost too late to arrive in time. But what a terrible choice to have to make. A new thought occurred to him. While he could not pull this other up solely by his own efforts, if the other would shorten the rope from his end by curling it around his waist again and again, together they could do it. Actually, the other could do it by himself, so long as he, standing on the bridge, kept it still and steady. "Now listen," he shouted down. "I think I know how to save you." And he explained his plan. But the other wasn't interested. "You mean you won't help? But I told you I cannot pull you up by myself, and I don't think I can hang on much longer either." "You must try," the other shouted back in tears. "If you fail, I die." The point of decision arrived. What should he do? "My life or this other's?" And then a new idea. A revelation. So new, in fact, it seemed heretical, so alien was it to his traditional way of thinking. "I want you to listen to me carefully," he said, "because I mean what I am about to say. I will not accept the position of choice for your life, only for my own; the position of choice for your own life I hereby give back to you." "What do you mean?" the other asked, afraid. "I mean, simply, it's up to you. You decide which way this ends. I will become the counterweight. You do the pulling and bring yourself up. I will even tug a little from here." He began unwinding the rope from around his waist and braced himself anew against the side. "You cannot mean what you say," the other shrieked. "You would not be so selfish. I am your responsibility. What could be so important that you would let someone die? Do not do this to me." He waited a moment. There was no change in the tension of the rope. "I accept your choice," he said, at last, and freed his hands. --From "FRIEDMAN'S FABLES" by Edwin Friedman, published by Guilford Press -- Derived from bpdcentral.com/blog |
| Manie Psychische stoornis die gepaard gaat met opgewondenheid, geprikkeldheid en verwardheid. De manie hangt samen met en is het tegengestelde van depressie, onder andere als onderdeel van de manisch-depressieve psychose. Niet-psychotische manie Manie zonder psychotische ziekteverschijnselen. De verhoging van de stemming past niet bij de omstandigheden van de betrokkene en kan variëren van zorgeloze jovialiteit tot vrijwel onbeheersbare opwinding. De euforie gaat meestal gepaard met: - toegenomen energie; - hyperactiviteit; - spreekdrang; - verminderde behoefte aan slaap; - wegvallen van sociale remmingen. Men kan extravagante en onpraktische plannen maken. De eerste aanval vindt meestal plaats tussen de leeftijd van vijftien en dertig jaar. Psychotische manie Manie met psychotische ziekteverschijnselen. De symptomen zijn duidelijk ernstiger dan bij de manie zonder psychotische ziekteverschijnselen. De verhoging van de stemming past niet bij de omstandigheden van de betrokkene en kan variëren van zorgeloze jovialiteit tot vrijwel onbeheersbare opwinding. De euforie gaat meestal gepaard met: - toegenomen energie; - hyperactiviteit; - spreekdrang; - verminderde behoefte aan slaap; - wegvallen van sociale remmingen. Bovendien treden de volgende symptomen op: - opgeblazen zelfgevoel; - grootheidswaan; - soms religieuze waan; - soms agressie of geweld; - ernstige gedachtevlucht; - hevige en volgehouden lichamelijke activiteit; - verontachtzaming van persoonlijke hygiëne. En savoir plus: e-gezondheid.be Reacties: forum |
| Godwin lezing 2017 Door: maxim Februari Onlangs verscheen een splinternieuwe aflevering van de Bijbel. De gemeente Leeuwarden besloot een schaapherder de begrazing van 25 hectare grond aan de rand van de stad niet te gunnen, omdat hij niet op Facebook zat. Dit was een administratieve beslissing die moeiteloos in het Nieuwe Testament zou passen. Zoals u weet begint het evangelie van Lucas met de beschrijving van het administratieve proces dat wij kennen als het Kerstverhaal. Dat verhaal gaat over persoonsregistratie: Jozef en Maria reizen naar Bethlehem omdat keizer Augustus heeft bevolen dat het hele rijk ingeschreven moet worden. Of, zoals de Statenvertaling zegt: ‘Dat de geheele wereld beschreven zouden worden.’ Je kunt zeggen dat de christelijke geschiedschrijving zo begint met de wens tot een grotere bestuurlijke greep op de burgers. Zolang die wild met hun kuddes rond dwalen, zijn ze grotendeels onvindbaar voor het bestuur. Zoek je bijvoorbeeld in de eerste kersttijd een pasgeboren kind, zoals koning Herodes doet, dan moet je bij de wijzen uit het oosten informatie inwinnen om te weten wie het kind is en waar het zich bevindt. Laten zij wijselijk niets los, dan zit er niets op dan maar meteen alle kinderen ‘binnen Bethlehem en deszelfs landpalen’ te vermoorden, dan weet je zeker dat je het verdachte kind te pakken hebt. Een sleepnet, noemen de veiligheidsdiensten dat tegenwoordig. Zelfs overheden zijn niet onverdeeld gelukkig met de methode van zo’n sleepnet. En dus ontstaat de bestuurlijke behoefte burgers preciezer te beschrijven, te traceren, te corrigeren, en daartoe te registreren. In deze ontwikkeling past die nieuwe, eenentwintigste-eeuwse episode van de Bijbel, waarin een schaapherder wordt verplicht een Facebookaccount te openen. Facebook is namelijk, zoals de naam al verklapt, gericht op persoonstracering en persoonsbeschrijving. Het bedrijf mikt op beschrijving van de gehele wereld: het maakt een biometrische blauwdruk van je gezicht en verkoopt die aan andere bedrijven, het verzamelt je toetsaanslagen en onderzoekt zo hoe je jezelf censureert, het volgt je blikrichting bij het bekijken van video’s, het bestudeert hoe snel je leest, naar wie je kijkt en hoelang, het leest je brieven en vindt je op plekken waar je niet gevonden wilt worden – en al met al is het begrijpelijk dat een overheid interesse toont voor al deze activiteit en kennis van Facebook. Het is even begrijpelijk dat schaapherders geen zin hebben in een account. De gezamenlijke greep van overheden en bedrijven op het individuele leven is een proces van rationalisering - en naar de voors en tegens daarvan wil ik hier nauwkeuriger kijken. De tegens van de rationalisering zijn al eeuwenlang bekend; vooral de morele blindheid die erdoor ontstaat, de verloochening van waarden en morele argumenten. Kunnen we daarvan in het digitale tijdperk misschien iets leren? Honderd jaar geleden, in 1917, gaf de socioloog Max Weber de lezing Wissenschaft als Beruf. In de betekenis die hij daar aan de term rationalisering gaf, draait alles om ordening, procesdenken en systeemdenken. Weber was kritisch op de pretenties ervan. Volgens hem leidt toenemende rationalisering in de moderne tijd niet zozeer tot grotere kennis over onze eigen leefwereld, want vrijwel niemand van ons weet hoe de tram werkt, maar wel tot de overtuiging dat je het zou kunnen weten. De gedachte bloeit op dat je het leven en de natuur volledig kunt begrijpen, als je maar wilt, en dat je deze met technische middelen kunt beheersen. In ons eigen digitale tijdperk denkt de moderne mens het gedrag van de anderen te kunnen voorzien en hun keuzes te kunnen sturen, simpelweg door gegevens te verzamelen over hun blikrichting, hun toetsaanslagen en hun aankoopgedrag. Er zijn geen onoplosbare raadsels, er zijn geen geheimzinnige, onberekenbare machten aan het werk. Alles is beheersbaar. Alles is voorspelbaar. Zelf opereer ik tegenwoordig met voormalig verkeersvlieger Benno Baksteen in een adviespraktijk onder precies de tegenovergestelde leuze. ‘De echte wereld is fundamenteel onvoorspelbaar,’ roepen wij zonnig. Want natuurlijk zijn wetenschappelijke modellen, protocollen, regelsystemen en andere abstracties onmisbaar – alleen al voor het bouwen van vliegtuigen, het berekenen van vluchten, het stroomlijnen van het luchtverkeer en het regelen van verantwoordelijkheden. Rules are tools, zegt gezagvoerder Baksteen. De wereld is niet te vangen in abstracties en er zeker niet mee te voorspellen Maar als je daadwerkelijk over de oceaan vliegt, blijkt de wereld toch altijd net iets rijker dan je vooraf had voorzien: de wereld is niet te vangen in abstracties en er zeker niet mee te voorspellen. Met onze leuze staan we in de moderne traditie van rationaliteitskritiek, die kanttekeningen plaatst bij de pretenties van op regels gebaseerde controle. Nu is voor de volgende stap even moed nodig. Maar aangezien deze lezing een eerbetoon is aan de Wet van Godwin en er kennelijk iets van me wordt verwacht, durf ik die stap wel te zetten en te beginnen over het boek Modernity and the Holocaust (1989) van Zygmunt Bauman. Volgens de socioloog Bauman is de Holocaust namelijk een consequentie geweest van datzelfde rationaliseringsproces waarover Weber al in 1917 kritisch schreef. De Holocaust, zegt Bauman, was geen terugval in de barbarij die in de toekomst kan worden voorkomen door ons nog meer en nog sneller te ontwikkelen. Integendeel: de massamoord was juist een typische verschijningsvorm van de moderniteit. De ‘matter-of-fact efficiency’ waarmee de genocide werd voorbereid, de gebruikte militaire technologie, het wetenschappelijke management van de gehele organisatie: de Holocaust was bij uitstek een prestatie van een moderne, industriële en bureaucratische samenleving. De misdaden van het naziregime waren dan ook geen oprispingen van de onderbuik of vlagen van verstandsverbijstering. Ze kwamen voort uit de rationalistische misvatting dat het volgen van regels op zich al moreel juist is. Dit verafgoden van de regels leidt tot morele blindheid, want ten gevolge daarvan raakt niet alleen het individu uit zicht, maar verliest het individu zelf ook het zicht op zijn morele verantwoordelijkheid. -- Als ik aarzel om me aan deze Godwin te bezondigen en de Holocaust erbij te halen, is het hierom: ik wil niet suggereren dat een overheid alleen al door data te verzamelen bewust op weg gaat naar de Holocaust. Alstublieft, wees zo vriendelijk dat niet in mijn woorden te lezen. Maar Max Weber en Zygmunt Bauman laten wel zien wat het gevaar kan zijn als het bestuur zijn greep op mens en samenleving versterkt met behulp van managementsystemen en technologieën. Want alleen al het gebruik van zulke beheerstechnieken verandert de manier waarop we naar elkaar en de wereld kijken. En voordat je het weet, doe je dingen die over tien, twintig jaar niet zo verstandig blijken te zijn geweest. Nu al komen overheden bij iedere stap op de weg met weer een nieuwe bestuurlijke oplossing die nog meer greep belooft – een Facebookaccount voor een schaapherder - en niemand die nog acht slaat op de richting waarin de maatschappij zich beweegt. Niemand die de grote politieke vragen stelt. Wat willen we van het leven? Wat willen we van het samenleven? Bureaucraten en managers kunnen best volhouden dat data-analyses goed zijn voor efficiëntie, maar efficiëntie is niet een goed in zichzelf. Dit is de schokkende ontdekking van de Europeanen geweest na de Holocaust: dat rationele en wetenschappelijke middelen niet vanzelf het goede dienen en dat ontwikkeling niet altijd vooruitgang is. Ordening, analyse, meting, systematisering – al die middelen kunnen wreed en barbaars uitpakken. Daarom heeft het bestuur van een land of een onderneming richting nodig, waarden, principes, morele argumenten. Daarom is een politiek gesprek nodig over de bestuurlijke inzet van Facebook, kinddossiers, patiëntendossiers, overheidsachterdeurtjes in software, dataprofielen en andere digitale middelen; een politiek gesprek waarin je het oneens kunt zijn, waarin je over waarden kunt steggelen en tot democratische afwegingen kunt komen. Die les van de Holocaust is vandaag zeker nog niet geleerd. Dat politieke gesprek is er simpelweg niet. Louise Fresco stelt dit gedachte-experiment voor: Wat als we democratische verkiezingen vervangen door een systeem van kunstmatige intelligentie? De moderne, rationalistische mens droomt liever van het einde van de politiek en denkt dat je autonoom kunt besturen met de data die Facebook, Philips en Amazon uit belangeloze liefde voor ons verzamelen. Waarom heeft de moderne mens daarin dan eigenlijk ongelijk? -- Laat ik allereerst een anekdote van een ander opdienen. Gerrit-Jan Zwenne, hoogleraar Recht en de Informatiesamenleving te Leiden, vertelt in ‘Waarom de Belastingdienst jouw Spotify-playlist wil hebben.’ een interview dat hij bij toeval de presentatie bijwoont van een data-analist die de Belastingdienst toespreekt. De analist legt uit dat je de belastingmoraal van burgers, hoe ze zich straks fiscaal gaan gedragen, kunt voorspellen aan de hand van hun muziekvoorkeuren. ‘Door bijvoorbeeld naar iemands Spotify-playlist te kijken.’ Vandaar dat de data-analist de Belastingdienst adviseert die afspeellijsten op te vragen. Zulke hongerigheid naar gegevens wordt meestal gezien als een privacyprobleem. Dat is het natuurlijk ook: het is een wezenlijk probleem voor de democratie dat de overheid op grote schaal gevoelige data verzamelt, die niet zelden illegaal worden uitgewisseld, dat wil zeggen, ‘Zorgverzekeraar dwingt GGZ-instelling medische data te delen.’ zonder toestemming van de burgers. Maar naast het privacyprobleem is er nog een ander wezenlijk probleem, namelijk het misplaatste beheersoptimisme dat achter de datahonger zit. De pretentie dat je met een combinatie van data en regels - een combinatie van muziekafspeellijsten en algoritmes – zomaar vanzelf opmarcheert naar het paradijs. Nieuwe technologie komt altijd met nieuwe beloften, en in het digitale tijdperk beloven bedrijven en overheden ons dat we allemaal zullen profiteren van het superieure management dat met data wordt uitgevoerd. Het leven en de natuur bestaan helemaal uit data, zegt het rationalisme, er zijn geen ongrijpbare fenomenen. Alles is beheersbaar. Alles is voorspelbaar. En alles gaat vooruit. Bij die claim zijn ook in het digitale tijdperk wel een paar kanttekeningen te plaatsen. Allereerst zou ik zo’n belastingdata-analist met zijn Spotify-afspeellijsten graag het fameuze essay Rational Fools van de econoom Amartya Sen laten lezen. Dat stamt uit 1977 en ik heb het al vaak aangehaald, maar ik kan het opnieuw niet laten liggen, omdat het met zijn titel zo mooi past in de rationaliteitskritische lijn van Max Weber en Zygmunt Bauman. Ik weet zeker dat Sen tijdens zo’n bijeenkomst bij de Belastingdienst bezwaar zou maken tegen de gedachte dat je het morele gedrag van iemand kunt voorspellen op basis van zijn muziekvoorkeuren. Of ‘haar muziekvoorkeuren,’ zoals Sen zou zeggen. Sen heeft het in Rational Fools over profilering: hij maakt bezwaar tegen de manier waarop de klassieke economische wetenschap gegevens over gedrag vertaalt in voorkeursordeningen. Zo’n ordening wordt vastgesteld en moet daarna eindeloos veel taken vervullen. Iemand koopt wat, dat komt terecht in haar voorkeursordening, en die ene voorkeursordening, schrijft Sen, moet dan tegelijkertijd haar belangen weerspiegelen, haar welvaart weergeven, haar opvattingen samenvatten over wat er in de toekomst moet gebeuren en haar daadwerkelijke gedrag beschrijven. Daarmee is het verlangen gelijk geworden aan de keuze, de ambitie gelijk aan de actuele welvaart. Erg informatief is dat niet, zegt Sen. Sterker nog, zo’n geabstraheerd persoon, die geen verschil kent tussen verlangens en keuzes, tussen actuele welvaart en ambities, heeft akelig veel weg van een sociale imbeciel. Rational Fools heeft bij verschijnen veel stof doen opwaaien, vooral ook omdat de nette professor Sen – de latere Nobelprijswinnaar - in de nette omgeving van de wetenschap zulke krachtige termen durfde te gebruiken als ‘rationele gek’ en ‘sociale imbeciel.’ Maar in een Godwinlezing draaien we onze hand daar niet voor om en ik durf dus best mee te gaan in het taalgebruik. Als je geen onderscheid maakt tussen gedrag in het verleden en in de toekomst, tussen daad en droom, tussen actuele muziekkeuze en morele overwegingen, reduceer je de mens inderdaad tot een imbeciel. Ik kan het trouwens ook ingetogener zeggen. Computerwetenschapper Jaron Lanier noemt deze gedachte - dat je een mens volledig zou kunnen weergeven met profielen - een filosofische fout. In You Are Not a Gadget (2010) schrijft hij dat je mensen niet kunt reduceren tot de data die je over ze hebt verzameld. ‘Information systems need to have information in order to run, but information underrepresents reality,’ luidt het beroemde citaat. ‘Informatie onderrepresenteert de werkelijkheid.’ Amartya Sen zegt: ‘De rationele types mogen dan de handboeken bevolken, maar de wereld is rijker.’ Nog één stap verder en je zegt: ‘De echte wereld is fundamenteel onvoorspelbaar.’ Dat ik hier zo nadrukkelijk citeer en verwijs, is om te laten zien dat overal volop wordt nagedacht over rationaliseringsprocessen. Al eeuwen waarschuwen mensen uit alle hoeken van wetenschap en praktijk dat de informationele werkelijkheid geen afspiegeling is van de echte wereld. En dat je dus ook het eeuwig durende gesprek over moraal en politiek niet kunt vervangen door de toevallige gegevens die je over mensen op papier zet. Toch trekt langs de gemeentehuizen en de bestuurlijke congressen tegenwoordig een stoet van verkopers die beloven dat je met datasets de werkelijkheid in handen krijgt. Dat je de complexe morele en politieke worsteling van mensen kunt begrijpen, simpelweg door gegevens te verzamelen over hun aankoopgedrag. -- Maar misschien moet ik het de belastingdata-analist met zijn Spotify-afspeellijsten iets makkelijker maken. Niet meteen verwijzen naar een abstracte discussie over filosofische fouten. Eerst eens laten zien wat de beperkingen zijn van data. Het meest praktische probleem is namelijk dat die niet bestaan. Dat wil zeggen, je treft ze niet in de natuur aan; je kunt ze niet zomaar verzamelen, je moet ze eerst maken. Data zijn zelf al reducties, interpretaties van gedrag. En omdat ze door mensen worden gemaakt, zijn datadefinities dus zelf in veel gevallen politiek gevoelig. Laat ik eerst een paar praktijkvoorbeelden geven, voordat ik iets algemeners zeg. Data bestaan niet. Zorgen verwarde mensen voor steeds meer overlast en incidenten, zoals je vaak hoort beweren? Hoewel de overheid al decennia vindt dat psychiatrische patiënten in de wijken moeten wonen, gebruikt ze dit ideaal vooral om te besparen op dure klinische zorg, stellen Femke Awater en Emy Koopman in de Groene. In De Groene Amsterdammer klinken twijfels. ‘Het is niet vast te stellen of er daadwerkelijk meer incidenten zijn, of dat de politie er door een nieuwe code (code: E33) vanaf 2011 steeds meer is gaan turven.’ Kijk, hier zie je precies hoe willekeurig data zijn: je verandert een code en meteen verandert de interpretatie van het gedrag, en daarmee de gegevens over gedrag. Verzamelen overheden of bedrijven data, dan verzamelen ze geen gedrag, maar interpretaties van gedrag. En zo gaat dat niet alleen op straat, ook in de schoolklas worden data geproduceerd. Sinds 2015 moeten scholen gedragsincidenten van kinderen registreren. Nu we het tellen en turven volop hebben ontdekt, wordt immers alles onderwerp van belangstelling. Als een kind een petje ophoudt in de klas, kun je dat tegenwoordig als gedragsincident invoeren, maar dan moet iemand dat petje wel eerst in de categorie gedragsincidenten plaatsen. Het is geen gedragsincident: we definiëren en registreren het als gedragsincident. En alle gebeurtenissen die we niet registreren, blijven buiten beeld. Nu gaan deze twee voorbeelden over menselijk gedrag, en je zou misschien denken dat een ander soort data minder willekeurig is. Maar kijk eens naar de nieuwprijs van een auto: dat klinkt als een hard en overzichtelijk gegeven en toch verstaat iedere overheidsdienst er weer iets anders onder. ‘Er is in Nederland geen enkele database die exact weet wat de nieuwprijs was van alle gekentekende voertuigen,’ zegt een deskundige op het gebied van kentekenregistratie. ‘Een gegeven in een registratie is slechts een indicatie van een bepaalde waarschijnlijkheid over wat zich afspeelt in de realiteit,’ zegt een gegevensspecialist van de Belastingdienst. Kortom, data bestaan niet en er bestaat ook niet zoiets als een ‘muziekvoorkeur.’ Je kunt beweren dat iemands toekomstige fiscale gedrag er vanzelf uit komt rollen, maar dat is niet zo. Je kunt beweren dat het politieke proces overbodig wordt, omdat alle beslissingen vanzelf uit Big Data rollen, maar zo vanzelf gaat dat niet. Om data te analyseren, moet je ze eerst maken, en de productie van gedragsgegevens is een politiek gevoelige bezigheid. Wie het leven van patiënten, scholieren, belastingbetalers, stadsbezoekers vertaalt in data, kan dat niet waardenneutraal doen. Degenen die de code verzinnen voor ‘petje in de klas’ of ‘overlast op straat,’ stoppen hun morele keuzes in die code. De eerste grote problemen met deze vertaling van gedrag in data komen al aan de oppervlakte. Bij het Openbaar Ministerie bijvoorbeeld. Dat laat in zijn streven naar efficiëntie sinds kort eenvoudige zaken afhandelen door mbo’ers met een computersysteem. Niets ten nadele van mbo’ers, maar ze zijn niet opgeleid voor rechtspreken en dat is hun taak ook niet. De mbo’ers stoppen gegevens in regels en dan rollen er als door een wonder transactievoorstellen uit: zo kost ‘mishandeling’ twaalf strafpunten à 29 euro. ‘Licht letsel’ erbij kost drie punten extra. Het probleem is natuurlijk dat ‘mishandeling’ en ‘licht letsel’ interpretaties zijn van gedrag en als zodanig vatbaar voor discussie. Daarom kon je ze van oudsher tijdens openbare rechtszaken in alle openheid aanvechten, maar de nieuwe aanpak van de mbo’ers met hun computersysteem is helaas niet openbaar. In NRC Handelsblad komt strafrechtonderzoeker Joep Lindeman aan het woord: hij heeft promotieonderzoek gedaan naar deze nieuwe vorm van afdoening en hij ontdekte dat officieren in beroepszaken nogal eens schrokken van de resultaten. ‘Soms vonden ze in een dossier geen enkel strafbaar feit.’ Maar Lindeman stelt vast dat de officieren niet van plan zijn te protesteren tegen de gevaarlijke rationalisering van het proces. ‘De strijd tegen de bureaucratie hebben ze opgegeven.’ En ja, dat klinkt bekend, denk je dan in het kader van Godwin. Dienaren van het recht die de strijd tegen de bureaucratie hebben opgegeven: je ziet Zygmunt Bauman hier vol herkenning knikken. -- Zo ben ik weer terug bij mijn Godwin van vandaag. Wat zijn de lessen die van de Holocaust te leren zijn? Als de Holocaust iets heeft aangetoond, zegt Bauman onder verwijzing naar Hannah Arendt, dan is het wel dat de verantwoordelijkheid voor de morele keuze bij de persoon ligt. Individuele mensen moeten in staat zijn zich te verzetten tegen sociale consensus en disciplinering. Tegen profilering en reductie. Ze moeten zelf blijven nadenken over ieder afzonderlijk geval dat zich voordoet en over de regels die zijn gesteld. Nemen we deze les als uitgangspunt, dan zie ik in het digitale tijdperk al gauw drie opdrachten. Dat wil zeggen: drie problemen met drie suggesties voor een oplossing. Ten eerste is het nemen van je morele verantwoordelijkheid in dit digitale tijdperk lastig, omdat zoveel zich afspeelt buiten je gezichtsveld en dus buiten je macht. Je kunt het als individu niet makkelijk oneens zijn met onzichtbare krachten. En je kunt morele vooroordelen in data niet aanvechten als je ze niet kent. Dit eerste probleem vraagt om openheid van data en algoritmes, terugkeer naar de openbare arena, en politiek gesprek. Er zijn heel wat naïeve bestuurders van ziekenhuizen, scholen en bedrijven die hun processen laten sturen door data omdat dat ‘goed’ en ‘beter’ is voor de samenleving – maar volgens wiens definitie? Volgens de datadefinities van de nieuwe wereldmachten Facebook en Google? Over wat goed is, is nu eenmaal niet iedereen het eens. -- Het tweede probleem rondom individuele morele verantwoordelijkheid in het digitale tijdperk vloeit voort uit de illusie van kennis en controle. Als rationalisten niet weten hoe de tram werkt, dan denken ze het te kunnen weten, in de woorden van Max Weber. Zo leeft onder bestuurders en beleidsmakers nu de illusie dat ze het gedrag van autonome wapensystemen volledig kunnen beheersen en voorspellen, als ze maar willen. En zolang er maar een ‘human in the loop’ is, is ook de morele verantwoordelijkheid geregeld. Maar juist experts op het gebied van informatietechnologie manen hier tot bescheidenheid. ‘Denken dat je tijdens het programmeren de complexiteit van het slagveld zo goed kunt voorzien dat je de beslissingen van een wapensysteem van tevoren al kunt uittekenen en kunt spreken van ‘human in the loop’ is pertinent onjuist,’ zegt Frank van Harmelen, hoogleraar computerwetenschappen aan de VU. Je kunt niet simpel de morele verantwoordelijkheid voor zulke systemen op je nemen vanuit de gedachte dat je wel weet wat ze gaan doen. Dit tweede probleem vraagt om de erkenning dat je de wereld niet geheel kunt beschrijven - dat de informationele werkelijkheid geen kopie is van de echte wereld. Het derde probleem rondom morele verantwoordelijkheid, ten slotte, gaat over die ‘human in the loop.’ Daarvan wordt redding verwacht. Als nog ergens een mens meebeslist met het systeem, is de gedachte, kan er niets misgaan. Maar zo’n human in the loop biedt geen bescherming als die mens is geladen met dezelfde software als het systeem. Met dezelfde moraal als de data. En dat ligt voor de hand, want de data en de regels en het systeem worden door de mens gemaakt. Voor zover ik me zorgen maak, gaan die zorgen dus over the human in the loop: over de mens die wil beheersen, die de algoritmes schrijft, de systemen ontwerpt, de data definieert, de bestuurlijke oplossingen aanschaft, het juridische proces rationaliseert, de strijd tegen de bureaucratie opgeeft, en die de schoolkinderen aansluit op het internet. Het is allemaal mensenwerk. Dat is het zorgelijke ervan. Dat is natuurlijk ook het geruststellende ervan. Pas je niet op, en laat je je door abstracties beheersen zonder politieke vragen te stellen, dan loop je met elkaar in ganzenpas op de afgrond af. Maar pas je wel op, dan gebeurt dat niet. Macht houden over je eigen leven, begrijpen dat de wereld onvoorspelbaar is, het onderling oneens zijn over wat goed is: dat tezamen voorkomt veel ellende. Auteur: Maxim Februari Bron: De Correspondent |
|
|
•
16-02-2017 (20170216) Tweede Kamer akkoord met nieuwe wet over dwangbehandeling Van opnamewet naar behandelwet. Dat is de belangrijkste verandering nu de Tweede Kamer akkoord is gegaan om de wet BOPZ te vervangen door de Wet verplichte GGZ. Dwangbehandeling kan straks ook buiten de muren van een instelling als iemand daar beter af is. Minder succesvol was het voorstel van minister Schippers om iemand 3 dagen ter observatie te kunnen opsluiten van wie alleen het vermoeden was dat hij een psychische aandoening had. Na massaal protest vanuit cliëntenorganisaties, beroepsgroepen en koepels besloot een Kamermeerderheid een streep te halen door het plan. Daarentegen stond de voorgestelde stevigere positie van familie en naasten niet ter discussie: die werd zelfs nog extra versterkt. Ypsilon is dan ook blij met de wet. Ypsilon is vooral verheugd over de rol die familieleden in de nieuwe wet gaan krijgen. Als de gemeente bijvoorbeeld besluit om na een melding van de familie of anderen niets te doen, kan de familie de gemeente dwingen om een aanvraag voor verplichte zorg bij de officier van justitie in te dienen. En besluit de officier van justitie om er niets mee te doen, dan kan de familie bij de rechter een verzoek om verplichte zorg indienen. Ook mooi: De familievertrouwenspersoon krijgt een wettelijke verankering. Maar ook het feit dat dwangbehandeling voortaan ook kan plaatsvinden bij iemand thuis of op een andere logische locatie stemt Ypsilondirecteur Bert Stavenuiter tevreden. “Net als het versterken van de rol van de familie was het een van de aanbevelingen die Ypsilon en Anoiksis al 20 jaar geleden deden in het rapport ‘Bescherming voor psychotische mensen’. De Eerste Kamer moet nog akkoord gaan voordat de nieuwe wet echt van kracht wordt. Dat zal waarschijnlijk nog een jaar vergen. Maar als dat gebeurt, dan zijn alle aanbevelingen van toen uiteindelijk in de wet verwerkt.” Het groene licht van de Tweede Kamer maakt dat er nu vier op elkaar afgestemde wetten komen die iets regelen met dwang in de zorg. Zo wordt dwang bij mensen met dementie en mensen met verstandelijke beperkingen niet meer geregeld in dezelfde wet, maar in de Wet Zorg en Dwang. Mensen die te maken hebben gekregen met justitie vallen juist weer onder de Wet Forensische Zorg. Een gevolg van deze afstemming is dat voor dwangbehandeling niet meer wordt gekeken naar het begrip ‘gevaar’ maar naar de vraag of de betrokkene zelf of omstanders ‘ernstig nadeel’ hebben als er niet wordt ingegrepen. Een begrip dat volgens een motie niet betekent dat straks sneller wordt overgegaan tot gedwongen zorg. . [ Bron ] Ypsbul / een service van Ypsilon. Verspreiding toegestaan, mits ongewijzigd en met bronvermelding. Web: www.ypsilon.org |
|
| Socioloog Zygmunt Bauman
(91) overleden 09/01/17, 22:45 − bron: AP Een van de meest vooraanstaande Europese sociologen, de Pools-Britse Zygmunt Bauman, is maandag op 91-jarige leeftijd in zijn woning in het Engelse Leeds overleden. De linkse denker deed onder meer onderzoek naar identiteitscrises in de moderne samenleving, de Holocaust, consumentengedrag en de globalisering. De familie onder wie zijn weduwe, heeft zijn overlijden bekendgemaakt. De in Polen geboren Bauman schreef meer dan vijftig boeken, inclusief 'Sociologie voor het dagelijks leven' en 'Moderniteit en de Holocaust' waarin hij over de uitroeiing van de Joodse Europeanen onder meer stelt: ,,Het was de rationele wereld van de moderne beschaving die de Holocaust denkbaar heeft gemaakt." In zijn geboorteland Polen was hij vaak een controversiële figuur. In 2006 kwamen er documenten tevoorschijn waaruit bleek dat Bauman ooit lid was van een repressieve veiligheidsdienst tijdens het stalinisme. Het niet praktiserende Joodse gezin Bauman vluchtte bij de Duitse inval in Polen in 1939 naar de Sovjet-Unie waar Bauman communist werd. Hij keerde na de oorlog naar Polen terug en studeerde sociologie in Warschau. Later ging hij naar Israël en vervolgens Engeland. In 2012 werd Bauman in Trouw geïnterviewd over de Holocaust. Dat was volgens hem geen terugval in oude barbaarsheid. "De nazi's en de communisten waren geen wilde beesten. Het waren progressieve mensen, bewonderd door de grootste geesten van die tijd. Dat is een grote les die we moeten leren: voor monsterlijke daden heb je geen monsters nodig." [ bron: trouw.nl ] |
| Woordenboek voor de
digitale wereld Re-post by marc stradust, 6 oktober 2016 Original post: Geplaatst op 9 september 2016 door Ellen Timmer, advocaat ondernemingsrecht @Pellicaan [ txt ] Vandaag ben ik een woordenboek voor de digitale wereld begonnen, met de werkelijke betekenis van digitale modewoorden en andere belangrijke begrippen. Ik houd me aanbevolen voor suggesties. Op dit moment bevat het woordenboek het volgende: agile = een Engels woord voor flexibiliteit cloud = de omgeving waarin gedeelde gegevens terecht komen en waarvan niemand weet wie er bij kan delen = gegevens afgeven (laten stelen) om een dienst of product te kunnen krijgen disruptie = nieuwe machthebbers leggen de burgers hun wil op flexibiliteit = moeten aanpassen aan de steeds wisselende ideeën machthebbers internet of things = apparaten die het denken en doen van de mens overnemen en alles delen (zou de mens een zombie worden?) privacy = achterhaald concept uit de pre-digitale tijd smart … (car, city, enzovoorts) = aanduiding voor apparaten of omgevingen met apparaten die alle gegevens delen transparant = geen privacy meer, alles delen vrijheid = iets wat bestond toen er nog geen transparantie was Oorspronkelijk gepost in Mevr. Timmer's WP-blog: Woordenboek |
| Leaving
Texas lyrics (
Jack Straw ) Posted by stardust, August 23, 2016 -- Jack Straw ( Grateful Dead ) Verse 1: The Grateful Dead] We can share the women, we can share the wine We can share what we got of yours cause we done shared all of mine Keep on rollin', just a mile to go; Keep on rollin' my old buddy, you're movin' much too slow [Verse 2: Jerry Garcia] I just jumped the watchman, right outside the fence Took his rings, four bucks in change, ain't that Heaven sent? [Verse 2.5: Bob Weir] Hurts my ears to listen, Shannon, burns my eyes to see; Cut down a man in cold blood, Shannon, might as well've been me [Verse 3: Bob Weir] We used to play for silver, now we play for life; And one's for sport and one's for blood at the point of a knife And now the die is shaken, now the die must fall There ain't a winner in the game, he don't go home with all Not with all [Verse 4: The Grateful Dead] Leavin' Texas, fourth day of July Sun so hot, the clouds so low, the eagles filled the sky Catch the Detroit Lightnin' out of Sante Fe The Great Northern out of Cheyenne, from sea to shining sea [Verse 5: Jerry Garcia] Gotta go to Tulsa, first train we can ride Gotta settle one old score, one small point of pride [Verse 5.5: Bob Weir] There ain't a place a man can hide, Shannon, will keep him from the sun Ain't a bed can give us rest now, you keep us on the run [Verse 6: The Grateful Dead] Jack Straw from Wichita cut his buddy down And dug for him a shallow grave and laid his body down Half a mile from Tucson, by the morning light One man gone and another to go, my old buddy you're moving much too slow [Outro: The Grateful Dead] We can share the women, we can share the wine -- This is one of the Dead’s great story songs: it is a tale of two “ne'er-do-wells” (Weir, below) along the lines of John Steinbeck’s Of Mice and Men, and their struggle against the law. Garcia voices a man named Shannon, and Weir his partner in crime, the titular Jack Straw. The first verse is sung from the perspective of Jack Straw, who calls to Shannon, saying that they can share in their good times (the women and the wine), though Shannon will have to pay for it out of his own pocket, since Jack is somewhat down on his luck. Gambling is mostly to blame for this, we will later learn. Jack tells Shannon that they have to “keep on rollin'” and avoid the law, that they have to persevere through these hard times, and bemoans the fact that he’s “movin' much too slow”: as we soon find out, Shannon is in prison at this point. Bob Weir has spoken in several interviews about how the song came to be written: I had just read Of Mice and Men for about the tenth time. I was completely smitten by that story. I took a step back in time into the Depression, and that era, and this story emerged between me and Hunter about these two guys on the lam… ne'er-do-wells… victims of the Depression.“ (March 2004) I don’t watch much TV, but one night I was home, it was late, and an old version of Steinbeck’s ‘Of Mice and Men’ came on. I was mesmerized. We were coming out of the Workingman’s Dead phase, and [Grateful Dead lyricist Robert] Hunter had this lyric. I grabbed it, and we came with a little sketch of heartland Americana, a balled about two ne’er-do-wells. It was patterned on Of Mice and Men, but we tried to put a twist or two on it. Same story, different context. (May 2007) -- Remarks derived from Genius.com -- Link to 'Of Mice and Men' ( Steinbeck Novel ) : Of Mice and Men 
-- There is much to say about the song. The Annotated "Jack Straw" gives all the details. |
|
| Home | Music | Blogs | Domains | Index |
|
| Broken
links
notices to stardust [at] deds.nl
| 